...and she was saying...

Kominn laugardagur og enn einn góður veðurdagur í uppsiglingu. Er að fara að syngja í brúðkaupi kl. fjögur með Léttsveitinni. Þarf að strauja buxur og skyrtu fyrir það. Það þykir mér ótrúlega leiðinlegt, eiginlega leiðinlegra en að skúra og ryksuga og þá er nú mikið sagt. John og fleiri úr hans familíu eru á leið í fjallgöngu yfir Esjuna. Hefði verið gaman að fara með en ég er ekki mikil göngumanneskja og sætti mig við að hafa gengið þarna yfir einu sinni. Síðan er fjölskyldusamkvunda í Vatnsenda í kvöld.
Fór og sótti Ragnhildi og Jørn út á flugvöll í gær og svo var grillað hér lambakét og drukkinn mikill bjór og rauðvín. Sofnaði snemma í gærkvöldi og vaknaði seint. John bar út fyrir mig. Hann er stundum voða góður við mig þessi elska. Börnin mín verða að mestu á sjá um sig sjálf seinni part dagsins en Petra er orðin svo stór að hún meikar alveg að líta eftir þeim. Það þýðir allavega lítið að treysta á Hrund þessa dagana. Hún er bara í sínum eigin heimi og hefur ósköp lítil samskipti við okkur hin. Ég held að það sé tími til komin að hún flytji að heiman og sjái um sig sjálf. Við eigum ekki alveg skap saman og ég þoli ekki driftarleysið sem er svo ríkjandi í hennar fari. Allt gert í hægagangi hjá henni og stundum er hún í afturábakgír, sem er ekki alveg að falla í kramið hjá mér. Hún tekur ekki einu sinni til í þessu herbergi sínu og það virðist ekkert blaga hana að búa í drasli og skít. En nóg um pirring minn á minni heittelskuðu elstu dóttur. Einhvern veginn druslast hún í gegnum lífið á eigin forsendum.
Allir virðast vera í fríi þessa daga frá blogginu og ekkert gaman að lesa bloggsíður. Aftur á móti er mér hulið ráðgáta hvernig fólk fer að því að finna þessar bloggsíður. Ekki finn ég þær eftir mínum leiðarleiðum.
Nenni ekki að rausa meira, best að drífa sig í að strauja því illu er best aflokið....