...and she was saying...

Venjulegur mánudagur. En ítalska í kvöld. Hlakka til. Helgin búin að vera róleg og næs. Fór á kattasýningu með Petru á laugardaginn. Þar var kisa sem var svo döpur af því að hún á ekkert heimili. Hef aldrei séð kött svona dapran. Það lá við að ég tæki hana heim með mér. Fór seint að sofa á laugardagskvöldið og var rétt að sofna þegar Petra vakti mig og okkar kattarangi var að missa kettlinga sem hún var aðeins gengið 4vikur með. Það tók um tvö tíma fyrir greyið að koma þessu frá sér. Kisan er rosalega háð Petru og vældi mikið þegar ég sagði Petru að leggja sig í mínu rúmi. Veit ekki af hverju kisugreyið lendir í því fyrst að fæða einn dauðan kettling og missa svo aftur þegar hún er gengin svona stutt. En hún er fljót að jafna sig greyið þó ég viti náttúrlega ekkert hvernig henni líður svona inn í sér.
Nú eru Tristan og Katrín að jafna sig á flensunni og þá er Petra orðin lasin. Hún er óttalega lítil og með hita og beinverki og sefur bara og sefur sem er eiginlega best að gera við svona aðstæður. Ég er ennþá hálfundanleg í maganum og röddin ekki alveg komin en er samt öll að skríða saman. Hitaköstin mín eru held ég ekki flensutengd.
Og nú þarf ég að ganga frá þvotti og gera eitthvað af viti...