...and she was saying...

Allora, allora...Var að koma úr ítölskutíma. Hefði nú þurft að læra betur heima en hvað með það. Þetta kemur allt saman. Og nú þarf ég að senda á Léttsveitina um hana Margréti sem kennir okkur ítölskuna. Hún getur trúlega bætt við sig nemendum eftir áramót. Mæli með henni.
Sit hér við tölvuna og prenta út aðgöngumiða fyrir ferna jólatónleika. Þarf að fara með þá í skurð á morgun. Vona að Prenttækni sé enn við lýði og Örlygur standi enn við skurðarhnífinn til að hjálpa mér hvenær sem mér dettur í hug.
Tristan aftur orðinn lasinn. Endalaus flensa hér í gangi. Hann er með bullandi hita og voða slappur þessi litli angi minn. Mér líður alltaf hálfilla þegar börnin mín verða veik. Vil helst hafa þau uppí hjá mér svo ég geti fylgst með þeim yfir nóttina. Hisería, so...
Vinstri bringan á mér er eitthvað skárri en í gær. Hef ekki hugmynd um af hverju þessi verkur stafar en slæmur var hann og er enn. Músarúlnliðurinn að skreppa í lag enda sleppti ég því næstum alveg að hanga í tölvunni allan sunnudaginn. Það er vel af sér vikið. Tölvan er mín besta afsökun fyrir því að gera ekkert og þá meina ég ekkert. Get alltaf fundið mér eitthvað til dundurs í þessari tölvu. Ef það er ekkert sem ég þarf að gera legg ég sama kapalinn aftur og aftur og aftur...Þetta er náttúrlega bilun.
Eldaði meiriháttar fiskibollur í karrísósu í kvöldmatinn, uppáhaldsmat Tristan, og svo gat hann ekkert borðað fyrir slappleika. En við John borðuðum yfir okkur.
Fatahengið komið upp í ganginum en mér sýnist að börnin mín hengi ekkert úlpurnar sínar frekar upp þó þetta fína hengi sé komið sérstaklega fyrir þau. Úlpurnar lenda enn á gólfinu eða í einhverjum stólnum. Ótrúlegir draslarar þessi börn mín. Skil ekki hvaðan þau hafa þetta. Ekki frá mér.. og þó...