...and she was saying...

Ég lifi svo hversdagslegu lífið að ég hlýt að teljast hvunndagshetja. Svaf lengi enda vakti ég lengi í gærkvöldi. Ætlaði að gera voðalega mikið í dag, eins og t.d. að taka til og baka. Hef lítið tekið til en John ætlar að ryksuga aðeins á morgun. Kannski óþarfi að vera að taka til dag eftir dag. Það þarf alveg örugglega hvort eð er að þrífa eftir strákaafmælið á morgun. Er búin að búa til risecrispies kökur og baka jógurtmuffins og afmælisköku og nú er perukakan í ofninum. John eldaði þrumugott spagetti á meðan ég bjó til kökur og svo var horft á spaugstofumenn þó mér leiðist þeir nú orðið og svo popppunkt sem mér leiðist aftur á móti ekki.
Ætlaði að skella mér á ljósmyndasýninguna hennar Sillu á Kaffi Nauthól en var orðin allt of sein fyrir og engin pössun fyrir drenginn. Hefði kannski átt að taka hann með en engin gafst tíminn. Veit ekki hvort ég meika að mæta í Kramhúsið á morgun en það fer náttúrlega mikið eftir því hvenær ég vakna á morgun. Þarf að setja á þessi blessuðu kökuræksni og ég ætla að mæta og syngja með Léttum í Húsgagnahöllinni. Afmælið byrjar akkúrat kl. þrjú svo John verður að sjá um það fyrst um sinn og ég tek svo við.
Nú er kakan að verða bökuð og eftir það bara afslöppun með manni og afmælisdreng, stelpurnar gista hjá vinkonum sínum í nótt svo það er viðbúið að kattaranginn verði eitthvað órólegur nú þegar Petra er ekki heima...og nú var Katrín að hringja og hún nennir ekki að gista og er á leiðinni heimi í myrkrinu....