...and she was saying...

Söngskrá Léttsveitar komin í prentun og verður tilbúin á réttum tíma. Á eftir að sjá hvernig Gospellinn gengur upp um helgina.
Ég sé að ég neyðist til að gera eitthvað af viti á morgun, þ.e. að baka eitthvað smáræði fyrir afmæli einkasonarins sem haldið verður upp á á sunnudaginn. Ætlaði mér að mæta í Kramhúsið í smádans á sunnudagsmorguninn og svo ætla ég mér líka að mæta í Húsgagnahöllinna kl. þrjú og syngja. John getur nú alveg séð um að sækja pizzurnar og gefa drengjunum að borða á meðan ég skrepp og syng pínulítið og svo get ég komið og gefið þeim afmælisbakkelsið.
Dagurinn í dag fór svoldið mikið í tölvuhangs, fór í að gera dagatal Hlégerðinga sem ömmur og afar og frænkur og frændur frá í jólagjöf frá krökkunum. Og svo skrapp ég að syngja með Léttunum fyrir Eygló Eyjólfs sem er sextug í dag. Er sammála Ingibjörgu að það kom manni í jólaskap að syngja þarna úti í snjónum, hálfpartinn með kökkinn í hálsinum yfir að sjá hvað Eygló var glöð að sjá okkur og einhvern veginn allt góða andrúmsloftið sem myndaðist fyrir utan húsið hennar í rökkrinu. Mér finnst við einhvern veginn svo góðar allar saman og þá meina ég ekki endilega í að syngja heldur bara í hjartanu. Mér þykir bara svo vænt um allar þessar konur í þessum dásamlega kór. Úff, hvað ég er væmin núna og ekki bætir úr væmninni að hafa fyrir framan mig okkar fallega jólakort sem mér finnst einmitt lýsa Léttsveitinni svo vel. Ég held að ég hljóti að vera orðin syfjuð eða eitthvað.
Verð að fara að skrifa henni Maríu minni þarna í Þýskalandi. Kannsi humma ég það fram af mér af því hún er ekki í stöðugu netsambandi en það er náttúrlega engin afsökun. Úr því ég druslast til að blogga næstum á hverjum degi ætti mér ekki að vera skotaskuld úr því að skrifa til hennar nokkrar línur á hverjum degi. Svo þarf að fara að sinna vinkonum mínum betur en ég hef gert undanfarið. Er ekki alveg að standa mig í stykkinu. En nú er það hátturinn og vakna sæmilega snemma til að gera það sem ég þarf að gera svo sunnudagurinn gangi upp...