mánudagur, febrúar 23, 2004
Well. Ellefuáraafmælisveisla Katrínar heppnaðist vonum framar og ég hafði vit á því að laga ekki til áður en hún hófst.
Stakk af úr veislunni rétt fyrir sjö og fór að syngja með Gospelnum í Grafarvogskirkju í kvennamessu (ekki hjá kvennakirkjunni). Ég trúi nú á Jesú Krist og heilagan anda en ræðurnar hjá sumum prestum eru algjörlega óskiljanlegar. Biskupinn okkar blessaður slær þó öll met í óskiljanlegum ræðuhöldum. Hef aldrei náð því um hvað hann er að tala og hef stundum velt því fyrir mér hvort hann sé yfirleitt að tala íslensku. Eins og hann var skemmtilegur forfallakennari í Kvennó forðum. Ekki það að mér finnist hann neitt útúrleiðinlegur núna en hann er bara ekki alveg að gera sig skiljanlegan greyið. Og presturinn í gær, sem var nú reyndar presta, talaði lengi og mikið um skírnina og opna himna og ég fann að ef ég lygndi aðeins aftur augunum var stutt í djúpan og væran svefn svo ég reyndi að halda þeim opnum. Aftur á móti fór hugurinn um víðan völl og ræðan fyrir ofan garð og neðan. Samt alltaf gott fyrir sálina að fara í kirkju. Ætti kannski að gera það oftar án kvaða.
Í morgun þurfti ég að vakna fyrir allar aldir til að fara með Petru til tannréttingatannlæknis (þessi orð fara nú bara að vera eins og vaðlaheiðarverkamannavegavinnuskúr) og í hana vantar eina tönn vinstra megin í neðri góm. Skárri staður en þar sem vantar í mig tönn sem er vinstra megin í efri góm. En hún þarf trúlega að fá spangir einhvern tímann í framtíðinni en fyrst þarf hún að klára að taka tennur. Svo hún verður kölluð inn eftir rúmt ár.
Svo var stormað eina ferðina enn í bandaríska sendiráðið til að sýna ræðismanninum Petru, sem ekki gat mætt um daginn þar sem hún var á Reykjum. Klukkan var bara rétt rúmlega níu og ræðismaðurinn ekki væntanlegur fyrr en um tíu. Við fórum því á Kaffi París og fengum okkur kakó og kaffi og ég fékk ræðuhöld frá bæði Petru og John um reykingar og að hver sígaretta stytti æfina um heilar ellefu mínútur og blablabla. Svo aftur í sendiráðið og þá voru þar fullt hús svo við þurftum að híma úti í kuldanum eftir því að fækkaði í húsinu. Og við tók önnur vopnaleit og líkamsskönnun og allt í einu pípti í John út um allt, sem ekki hafði gert fyrr um morguninn. Það kláraðist aldrei að fullskanna hann þar sem ræðismaðurinn var búin að sjá krakkann og við máttum fara út aftur. Meira assk...vesenið á þessum Könum.
Og það seljast hér orðið Standupar í massavís. Gaman, gaman...
Stakk af úr veislunni rétt fyrir sjö og fór að syngja með Gospelnum í Grafarvogskirkju í kvennamessu (ekki hjá kvennakirkjunni). Ég trúi nú á Jesú Krist og heilagan anda en ræðurnar hjá sumum prestum eru algjörlega óskiljanlegar. Biskupinn okkar blessaður slær þó öll met í óskiljanlegum ræðuhöldum. Hef aldrei náð því um hvað hann er að tala og hef stundum velt því fyrir mér hvort hann sé yfirleitt að tala íslensku. Eins og hann var skemmtilegur forfallakennari í Kvennó forðum. Ekki það að mér finnist hann neitt útúrleiðinlegur núna en hann er bara ekki alveg að gera sig skiljanlegan greyið. Og presturinn í gær, sem var nú reyndar presta, talaði lengi og mikið um skírnina og opna himna og ég fann að ef ég lygndi aðeins aftur augunum var stutt í djúpan og væran svefn svo ég reyndi að halda þeim opnum. Aftur á móti fór hugurinn um víðan völl og ræðan fyrir ofan garð og neðan. Samt alltaf gott fyrir sálina að fara í kirkju. Ætti kannski að gera það oftar án kvaða.
Í morgun þurfti ég að vakna fyrir allar aldir til að fara með Petru til tannréttingatannlæknis (þessi orð fara nú bara að vera eins og vaðlaheiðarverkamannavegavinnuskúr) og í hana vantar eina tönn vinstra megin í neðri góm. Skárri staður en þar sem vantar í mig tönn sem er vinstra megin í efri góm. En hún þarf trúlega að fá spangir einhvern tímann í framtíðinni en fyrst þarf hún að klára að taka tennur. Svo hún verður kölluð inn eftir rúmt ár.
Svo var stormað eina ferðina enn í bandaríska sendiráðið til að sýna ræðismanninum Petru, sem ekki gat mætt um daginn þar sem hún var á Reykjum. Klukkan var bara rétt rúmlega níu og ræðismaðurinn ekki væntanlegur fyrr en um tíu. Við fórum því á Kaffi París og fengum okkur kakó og kaffi og ég fékk ræðuhöld frá bæði Petru og John um reykingar og að hver sígaretta stytti æfina um heilar ellefu mínútur og blablabla. Svo aftur í sendiráðið og þá voru þar fullt hús svo við þurftum að híma úti í kuldanum eftir því að fækkaði í húsinu. Og við tók önnur vopnaleit og líkamsskönnun og allt í einu pípti í John út um allt, sem ekki hafði gert fyrr um morguninn. Það kláraðist aldrei að fullskanna hann þar sem ræðismaðurinn var búin að sjá krakkann og við máttum fara út aftur. Meira assk...vesenið á þessum Könum.
Og það seljast hér orðið Standupar í massavís. Gaman, gaman...
Comments:
Skrifa ummæli
