föstudagur, apríl 23, 2004
Það virðast allir vera hættir að þurfa að tjá sig, nema kannski Gunnsan, sem er nú orðin enn betur tölvuvædd en áður og því ekkert sem ætti að stoppa hana af.
Og nú er mál að ég fari að tjá mig eftir þessar þrjár vikur í hinni stóru Ameríku. Mikið skelfing var nú gott að koma heim þó þetta hafi í heildina verið skemmtileg og góð ferð. Ameríka er ekki fyrir svona litla sál eins og mig. Þar er ekkert lítið. Allir á stórum bílum, búa í risastórum húsum, borða risastóra skammta af mat. Þar eru ein kjúklingabringa á stærð við heilan kjúkling hér og eftir því vondar. Lítil kók er stærri en stærsta kók hér á veitingastöðum, mollin eru svo stór að það tekur marga daga að skanna þau. Og ég er líka búin að fatta af hverju ameríkanar mæla allt í mílum og únsum og insum. Þá eru vegalengdirnar í minni tölum. Það er skárra að þurfa að keyra 100 mílur í vinnuna en 600 km og betra að nota stærð 12 en 42 og kaupa gallon af bensíni frekar en 40 lítra. Aftur á móti mæla þeir hitann í hærri tölum en við og það er nú bara til að enginn annir fatti að þar er alls ekki eins heitt og þeir vilja vera láta. Nei, ég segi nú bara svona. Það er alveg miklu meira en nógu heitt í Ameríku svo þessa vegna þurfa þeir ekki að nota Farenheit í stað celsíus. Nóg um Ameríku. Á örugglega eftir að fara þangað aftur og fá heimþrá fyrstu dagana og langa svo ekkert heim eftir það.
Og þá hingað heim. Yndislegt koma heim í allt hreint og fágað þó það hafi nú ekki tekið okkur langan tíma að drasla allt út aftur. María og Arne búin að sjæna allt hér áður en við komum. Og svo var hm....að mæta aftur á kóræfingu. Og gaman að sjá kettlingana sem eru nú farnir að fara um allt. Reyndar hefur það komið upp á að Petra er trúlega með kattarofnæmi og þá eru góð ráð dýr. Færðum allt kattastóðið í þvottahúsið, hentum út hillu sem kettlingarnir voru búnir að gera sín stykki í og Petra komin á ofnæmislyf. Svo er bara að sjá hvort þetta er kattarofnæmi þegar kettlingarnir eru farnir að heiman og Doppa verður ein eftir. Vonandi ekki. Verð bara að fara með hana í ofnæmispróf og sjá hvað kemur út úr því.
John minn farinn að jafna sig á sykursýkinni og farinn að borða aftur eins og venjulega, þó hann sleppi sætmetinu. Hrund mín...já það kemur í ljós síðar...og nú vill John fá heitan pott...
Og nú er mál að ég fari að tjá mig eftir þessar þrjár vikur í hinni stóru Ameríku. Mikið skelfing var nú gott að koma heim þó þetta hafi í heildina verið skemmtileg og góð ferð. Ameríka er ekki fyrir svona litla sál eins og mig. Þar er ekkert lítið. Allir á stórum bílum, búa í risastórum húsum, borða risastóra skammta af mat. Þar eru ein kjúklingabringa á stærð við heilan kjúkling hér og eftir því vondar. Lítil kók er stærri en stærsta kók hér á veitingastöðum, mollin eru svo stór að það tekur marga daga að skanna þau. Og ég er líka búin að fatta af hverju ameríkanar mæla allt í mílum og únsum og insum. Þá eru vegalengdirnar í minni tölum. Það er skárra að þurfa að keyra 100 mílur í vinnuna en 600 km og betra að nota stærð 12 en 42 og kaupa gallon af bensíni frekar en 40 lítra. Aftur á móti mæla þeir hitann í hærri tölum en við og það er nú bara til að enginn annir fatti að þar er alls ekki eins heitt og þeir vilja vera láta. Nei, ég segi nú bara svona. Það er alveg miklu meira en nógu heitt í Ameríku svo þessa vegna þurfa þeir ekki að nota Farenheit í stað celsíus. Nóg um Ameríku. Á örugglega eftir að fara þangað aftur og fá heimþrá fyrstu dagana og langa svo ekkert heim eftir það.
Og þá hingað heim. Yndislegt koma heim í allt hreint og fágað þó það hafi nú ekki tekið okkur langan tíma að drasla allt út aftur. María og Arne búin að sjæna allt hér áður en við komum. Og svo var hm....að mæta aftur á kóræfingu. Og gaman að sjá kettlingana sem eru nú farnir að fara um allt. Reyndar hefur það komið upp á að Petra er trúlega með kattarofnæmi og þá eru góð ráð dýr. Færðum allt kattastóðið í þvottahúsið, hentum út hillu sem kettlingarnir voru búnir að gera sín stykki í og Petra komin á ofnæmislyf. Svo er bara að sjá hvort þetta er kattarofnæmi þegar kettlingarnir eru farnir að heiman og Doppa verður ein eftir. Vonandi ekki. Verð bara að fara með hana í ofnæmispróf og sjá hvað kemur út úr því.
John minn farinn að jafna sig á sykursýkinni og farinn að borða aftur eins og venjulega, þó hann sleppi sætmetinu. Hrund mín...já það kemur í ljós síðar...og nú vill John fá heitan pott...
Comments:
Skrifa ummæli
