...and she was saying...

Mikið er ég fegin að það var ekki ég sem tók upp á því að fokka upp blogginu mínu. Aumingja Gunnsan að lenda í þessu veseni. Maður á bara að sætta sig við sitt gamla lúkk, ha.
Kláraði rollufrey í morgun að mestu og gospelsöngskráin var tilbúin þegar upp kom að það þyrfti að breyta texta. Vesen, vesen. Fór í smábíltúr með Maríu, náðum í Bimbu í Hafnarfjörð og fórum svo í Andrésbrunninn. Allt að smella þar á bæ og vonandi getur María flutt um helgina. Keyrðum líka fyrir utan nýja húsið hennar Bimbu. Kom hér heim, nennti ekki að elda en hef verið þeim mun duglegri að nota nýjum þvottavélina mína. Ragnhildur og co fóru skyldutúr ferðamannsins í dag, þ.e. Gullfoss og Geysi í hávaðaroki og kulda í kjölfar forseta Litháen eða eitthvað. Og svo var vinkonan sett í saumaskap, að stytta gardínur og hvað ég er henni þakklát fyrir það. Ég gæti alveg gert þetta sjálf en bara hef ekki nokkra nennu í það.
Ég skil ekki alveg lengur hvað ég er orðin kærulaus um umhverfi mitt. Læt það ekki fara eins mikið í taugarnar á mér þó að hér sé allt í drasli út um allt, þó ég efist nú svo sem ekki um að það komi með tíð og tíma. Líða tekur að Ítalíuferð. Hlakka til en finn það ekki. Ég er eiginlega orðin bein lína í skapi og hegðun og mér líkar það ekki. Ætti kannski að fara á einhverja hormóna sem heita eitthvað klígju....