...and she was saying...

Mikið er skemmtilegt að lesa bloggið hennar Ingibjargar. Í henni rennur ennþá Ítalíublóð, heitt og seiðandi. Ég er sjálf algjörlega komin niður á jörðina eftir þessa dásemdarferð. Það er trúlega íslenska rigningin sem hefur komið mér niður á jörðina. Hún kemst þó ekki með tærnar þar sem sú feneyska hefur hælana.
Hef lítið gert sl. viku annað en að þvo þvott, laga til og falla aftur inn í minn íslenska raunveruleika. Og svo auðvitað að sakna daganna á Ítalíu með öllum þessum yndislegu konum.
Og svo kemur Arne á morgun að mála gólfið í kjallaranum og smiður að mæla fyrir glugganum í herberginu hennar Hrundar.
Og John langar til að fá gesti. María og Arne komu í grill á miðvikudaginn og ég held að hann vilji fleiri svoleiðist ljúf kvöld. Skil ekki alveg að þegar ég er dottin í það að vilja bara vera heima og gera ekki neitt þá vill hann allt í einu hafa fullt af fólki í kringum sig og gera eitthvað. Öðru vísi mér áður brá. Kannski er ég bara ekki nógu skemmtileg?
Held að ég dóli mér í rúmið. Þarf að vinna eitthvað pínulítið í fyrramálið og fara að koma þessum Frey frá svo ég geti gert það sem mig langar til, sem er nú reyndar ekki neitt sérstakt...