...and she was saying...

Bloggleysi virðist hrjá fleiri en mig þessa dagana. Það er náttúrlega óttaleg vitleysa að setjast niður við tölvuna og skrifa um það sem á daga manns drífur. Það varðar ekki nokkurn mann um það hvað maður er að gera eða ekki gera.
En stundum kemur nú samt andinn yfir mann. Og úr því ég er hvort eð er ekki á þeim buxunum að drulla mér í rúmið þó syfjuð sé heldur er að loada inn myndum af myndavélinni er alveg eins gott að romsa út úr sér einhverri þvælu eins og að gera ekki neitt. Gæti nú reyndar lagt kapal.
En síðan andinn kom yfir mig síðast er ég búin að sjóða berin en saftin er enn í pottinum í ísskápnum og bíður þess húsmóðirin á heimilinu geri eitthvað úr sér. Kannski á morgun segir sá lati. Búin að halda pottakynningu og fæ því grænmetiskvörnina ásamt pottunum eftir um hálfan mánuð og þá verð ég víst að taka á honum stóra mínum og fara að elda reglulega. Það dugir ekki að láta þessa rándýru potta rykfalla í skápnum.
Og svo var þessi líka dásamlega skemmtilega sumarbústaðaferð á Arnarstapa um helgina og þess vegna er ég dáldið sybbin núna. Dottaði reyndar yfir sjónvarpinu áðan en það er ekki nóg fyrir þreytta konu. Guðmunda bauð okkur léttkerlum sem sungu í brúðkaupi dóttur hennar í sumar í bústaðinn sinn. Og þar beið okkar þetta líka æðislega hlaðborð. Svo farið í nokkra kílómetra göngu, snæddur kvöldverður í torfbænum á staðnum og svo sötruð gargolía fram eftir nóttu, spáð í spil og bolla og spjallað um heima og geima. Það er með ólíkindum hvað þessar léttur eru skemmtilega upp til hópa. Og það besta af öllu var að ég þurfti ekki að keyra því Odda tók það algjörlega að sér. Sem sagt skemmtileg helgi með skemmtilegum konum.
Og nú vill John skella sér til USA í október. Kannski við gerum það bara. Einskonar second honeymoon. Ég ætlaði nú reyndar að halda upp á afmælin okkar beggja á þessum tíma en who cares.
En ég þarf aftur á móti að taka sjálfa mig til endurskoðunar og fara að gera eitthvað af viti. Úff, nenni ekki að skrifa...