...and she was saying...

Börnin mín fóru í skólann í morgun og eru ekki komin heim aftur. Vá...þvílík framför. Að kennararnir skuli yfirleitt mæta í sína vinnu. Samúð mín með þeim er algjörlega rokin út í veður og vind og að mínu mati algjörlega nóg komið. Það er margt undarlegt í þessu lífi. Eins og þetta að kennarar í Keflavík hafi fengið áfallahjálp á meðan konan sem varð vitni að morði þurfti ekkert á henni að halda. Er ekki orðið fulllangt gengið þegar farið er að nota fólk sem sérhæft er í áfallahjálp við að veita kennurum þessa þjónustu. Fyrr má nú aldeilis fyrrvera. Geta þessir angar ekki farið með faðirvorið sitt sjálft. Æ...þetta er bara gengið út í öfgar. Algjör steypa allt saman.
Held að ég verði að kaupa snjóskó á alla krakkagrísina mína og snjóbuxur handa Katrínu. Náttúrlega ómögulegt að senda þessi grey í íþróttaskóm í öllum þessum snjó sem er víst komin til að vera, allavega segir Siggi stormur það. Og húsbóndinn enn á sumardekkjunum á sinni tojótu.
Mætti ekki á kóræfingar í gær sökum ónógrar nennu...algjört inniveður og allur vindur úr mér eftir partý helgarinnar að ég tali nú ekki um fjölskyldumatarboðið á mánudagskvöldið. Mér hefði nú ekki veitt af smááfallahjálp eftir kaffikönnuumræðuna. Hefði betur þagað þunnu hljóði, allavega á meðan foreldrar mínir voru hér sem tóku náttúrlega spurningar mínar á versta veg.
Þarf að drífa mig í sturtu. Þarf að sækja mína kæru systur upp í Grafarvog og keyra hana niðrá BSÍ í flugrútuna...